Γράφει η Αργυρώ Μοχιανάκη
Μουδιασμένη ακόμη από τη θλιβερή είδηση : βρέθηκε στα Ιωάννινα το πτώμα του Βαγγέλη Γιακουμάκη… Ενός παιδιού που έγινε παιδί όλων μας επί 40 σχεδόν ημέρες, όσο κράτησαν οι έρευνες για τον εντοπισμό του. Ελπίζαμε μέχρι την τελευταία στιγμή ότι ίσως είναι ακόμη ζωντανός. Δυστυχώς όμως σήμερα το πρωί επιβεβαιώθηκαν τα χειρότερα σενάρια. Η αυλαία έπεσε. Η οικογένειά του βυθίστηκε στο πένθος και μαζί της και όλη η χώρα ...
Πενθούμε για τον άδικο χαμό ενός νέου ανθρώπου, που , όπως όλα δείχνουν, έπεσε θύμα ανελέητου bullying από τους συμφοιτητές του στη Γαλακτοκομική Σχολή. Οι γνωστοί "νταήδες" βρήκαν εύκολο θύμα, ως φαίνεται, για να ικανοποιήσουν τη διαστροφή τους. Οι μαρτυρίες για τους εξευτελισμούς και τις ταπεινώσεις που υφίστατο ο άτυχος φοιτητής προκαλούν σοκ και δέος.
Η κοινή γνώμη παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις στην υπόθεση αυτή. Στόματα που παρέμεναν πεισματικά κλειστά, αν και γνώριζαν… Φοιτητές που αρνούνταν κατηγορηματικά κάθε ανάμειξη στην εξαφάνιση του Βαγγέλη… Γονείς προσβεβλημένοι για τον "απαράδεκτο" διασυρμό στα ΜΜΕ των τέκνων τους...Υπεύθυνοι που κοιμόντουσαν με ήσυχη τη συνείδησή τους ότι έπραξαν τα δέοντα… Πολιτικοί που παρενέβησαν τάχα για να εξομαλύνουν καταστάσεις…
Ως πότε η ελληνική κοινωνία θα κωφεύει, θα σωπαίνει, θα υποκρίνεται, θα συγκαλύπτει; Ο τραγικός θάνατος του Βαγγέλη βαραίνει τις πλάτες όλων μας. Υπάρχουν ευθύνες και είναι επιτακτική ανάγκη να αποδοθούν. Παράλληλα, οι αρμόδιοι φορείς καλούνται άμεσα να λάβουν μέτρα, καθώς το bullying εξελίσσεται ραγδαία σε λαίλαπα για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Χτες ήταν ο Άλεξ, σήμερα ο Βαγγέλης, αύριο ποιος;
Κατάγομαι από την Κρήτη και είμαι περήφανη γι’ αυτό. Ντρέπομαι, ωστόσο, γι’ αυτούς τους "ψευτόμαγκες" που από την εφηβεία τους κιόλας πουλούν νταηλίκι, που είναι οι "καπετάνιοι" του σχολείου ήδη στα δώδεκά τους, που οδηγούν αγροτικά αυτοκίνητα με φιμέ τζάμια και χωρίς πινακίδες στα δεκάξι, που κυκλοφορούν τύφλα στο μεθύσι ξημερώματα παρασύροντας και σκοτώνοντας ανυποψίαστους πολίτες, που οπλοφορούν παράνομα, που πυροβολούν άσκοπα σε κάθε "γλέντι και χαρά", που κάνουν τα πάντα εν τέλει προκειμένου να αποδείξουν τον δήθεν "ανδρισμό" τους... Οι οικογένειές τους τούς παρέχουν πλήρη υποστήριξη με περισσό καμάρι. Το σύστημα (αστυνομικές αρχές, δικαιοσύνη, πολιτικοί) τούς χαρίζεται και τούς επιβραβεύει με ατιμωρησία. Εμείς πάλι απλώς παρακολουθούμε βουβοί τα "κατορθώματά" τους με οργή αλλά και φόβο. Έως πότε η ανοχή;
Ακόμη κι αν ο θάνατος του Βαγγέλη Γιακουμάκη αποδειχτεί αυτοκτονία, υπάρχουν ηθικοί αυτουργοί που τον οδήγησαν στην αποτρόπαια πράξη και πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Το οφείλουμε στην οικογένεια του παιδιού που περιμένει δικαίωση για την απώλεια, το οφείλουμε σε μια κοινωνία που δεν αντέχει να θρηνήσει κι άλλα θύματα, το οφείλουμε πάνω απ’ όλα στη μνήμη ενός νέου ανθρώπου που έφυγε από τη ζωή τόσο αδόκητα, τόσο πρόωρα…
Πενθούμε για τον άδικο χαμό ενός νέου ανθρώπου, που , όπως όλα δείχνουν, έπεσε θύμα ανελέητου bullying από τους συμφοιτητές του στη Γαλακτοκομική Σχολή. Οι γνωστοί "νταήδες" βρήκαν εύκολο θύμα, ως φαίνεται, για να ικανοποιήσουν τη διαστροφή τους. Οι μαρτυρίες για τους εξευτελισμούς και τις ταπεινώσεις που υφίστατο ο άτυχος φοιτητής προκαλούν σοκ και δέος.
Η κοινή γνώμη παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις στην υπόθεση αυτή. Στόματα που παρέμεναν πεισματικά κλειστά, αν και γνώριζαν… Φοιτητές που αρνούνταν κατηγορηματικά κάθε ανάμειξη στην εξαφάνιση του Βαγγέλη… Γονείς προσβεβλημένοι για τον "απαράδεκτο" διασυρμό στα ΜΜΕ των τέκνων τους...Υπεύθυνοι που κοιμόντουσαν με ήσυχη τη συνείδησή τους ότι έπραξαν τα δέοντα… Πολιτικοί που παρενέβησαν τάχα για να εξομαλύνουν καταστάσεις…
Ως πότε η ελληνική κοινωνία θα κωφεύει, θα σωπαίνει, θα υποκρίνεται, θα συγκαλύπτει; Ο τραγικός θάνατος του Βαγγέλη βαραίνει τις πλάτες όλων μας. Υπάρχουν ευθύνες και είναι επιτακτική ανάγκη να αποδοθούν. Παράλληλα, οι αρμόδιοι φορείς καλούνται άμεσα να λάβουν μέτρα, καθώς το bullying εξελίσσεται ραγδαία σε λαίλαπα για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Χτες ήταν ο Άλεξ, σήμερα ο Βαγγέλης, αύριο ποιος;
Κατάγομαι από την Κρήτη και είμαι περήφανη γι’ αυτό. Ντρέπομαι, ωστόσο, γι’ αυτούς τους "ψευτόμαγκες" που από την εφηβεία τους κιόλας πουλούν νταηλίκι, που είναι οι "καπετάνιοι" του σχολείου ήδη στα δώδεκά τους, που οδηγούν αγροτικά αυτοκίνητα με φιμέ τζάμια και χωρίς πινακίδες στα δεκάξι, που κυκλοφορούν τύφλα στο μεθύσι ξημερώματα παρασύροντας και σκοτώνοντας ανυποψίαστους πολίτες, που οπλοφορούν παράνομα, που πυροβολούν άσκοπα σε κάθε "γλέντι και χαρά", που κάνουν τα πάντα εν τέλει προκειμένου να αποδείξουν τον δήθεν "ανδρισμό" τους... Οι οικογένειές τους τούς παρέχουν πλήρη υποστήριξη με περισσό καμάρι. Το σύστημα (αστυνομικές αρχές, δικαιοσύνη, πολιτικοί) τούς χαρίζεται και τούς επιβραβεύει με ατιμωρησία. Εμείς πάλι απλώς παρακολουθούμε βουβοί τα "κατορθώματά" τους με οργή αλλά και φόβο. Έως πότε η ανοχή;
Ακόμη κι αν ο θάνατος του Βαγγέλη Γιακουμάκη αποδειχτεί αυτοκτονία, υπάρχουν ηθικοί αυτουργοί που τον οδήγησαν στην αποτρόπαια πράξη και πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Το οφείλουμε στην οικογένεια του παιδιού που περιμένει δικαίωση για την απώλεια, το οφείλουμε σε μια κοινωνία που δεν αντέχει να θρηνήσει κι άλλα θύματα, το οφείλουμε πάνω απ’ όλα στη μνήμη ενός νέου ανθρώπου που έφυγε από τη ζωή τόσο αδόκητα, τόσο πρόωρα…