Γράφει η Αργυρώ Μοχιανάκη
Χτες, 26 Απριλίου, επισκέφτηκα την Ακρόπολη. Ήταν ένα όμορφο ανοιξιάτικο πρωινό Κυριακής. Τα μάρμαρα λιάζονταν κάτω από το γαλάζιο του αττικού ουρανού. Περπάτησα την αγαπημένη μου Διονυσίου Αρεοπαγίτου, έκανα μια στάση στο μεγαλοπρεπές Ηρώδειο και ανήφορισα προς τον Ιερό Βράχο. Οι ορδές των τουριστών, κάθε φυλής και κάθε ηλικίας, άρχισαν από νωρίς να συρρέουν, συνεπείς σ' ένα ραντεβού με την Ιστορία.
"Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει", έγραφε το καλοκαίρι του 1936 ο Γ. Σεφέρης. Σκεφτόμουν ότι αυτή η "Ελλάδα" που εγώ αντίκριζα, δεν μπορεί να σε πληγώσει. Μπορεί μόνο να σε γεμίσει περηφάνια. Ακολούθησα τα αρχαία μονοπάτια που πριν από αιώνες πάτησαν οι πρόγονοί μας. Έβλεπα τα ακατάλυτα στη φθορά του χρόνου δημιουργήματά τους και ένιωθα θαυμασμό και δέος : τα Προπύλαια, το Ερέχθειο, ο Παρθενώνας. Στο βάθος ο ιστός με την ελληνική σημαία να κυματίζει αγέρωχα. Τότε συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για μια θλιβερή επέτειο...
Θυμήθηκα πως στις 27 Απριλίου του 1941 οι Γερμανοί κατέλαβαν την Αθήνα, έπειτα από συνθηκολόγηση που αυτόβουλα υπέγραψε ο αντιστράτηγος, και μετέπειτα πρωθυπουργός της κυβέρνησης Κουίσλιγκ, Τσολάκογλου (οι προδότες και οι δωσίλογοι δυστυχώς δεν έλειπαν ποτέ από την ελληνική ιστορία). Τα πέτρινα χρόνια της Κατοχής άρχιζαν για τη χώρα... Πείνα, φτώχεια, εξαθλίωση, βασανιστήρια, εκτελέσεις. Από τη ναζιστική θηριωδία δε γλίτωσε ούτε η Ακρόπολη, καθώς οι ναζί δε σεβάστηκαν τον ιερό χώρο και επιδεικνύοντας έλλειμμα πολιτισμού ύψωσαν σ' αυτόν την πολεμική σημαία του Τρίτου Ράιχ. Τον πρότερο θαυμασμό μου διαδέχτηκε η αγανάκτηση και το δέος ο αποτροπιασμός.
Σήμερα, 74 χρόνια μετά, οι Γερμανοί ξανάρχονται. Οι Γερμανοί είναι και πάλι εδώ, επιβάλλοντας μια νέου τύπου "κατοχή" στην Ελλάδα, αλλά και σ' ολόκληρη την Ευρώπη. Τα ονόματα και οι συνθήκες αλλάζουν, η ουσία, ωστόσο, παραμένει ίδια. Η χώρα μας υφίσταται μια ανελέητη λεηλασία και εμείς οι Έλληνες βιώνουμε το φόβο, την ανασφάλεια, την ταπείνωση. Τα τελευταία πέντε χρόνια αισθανόμαστε όλοι ένα πελώριο χέρι να μας κουνά απειλητικά το δάχτυλο, σαν να είμαστε μικρά παιδιά που πρέπει να κάτσουν φρόνιμα, αλλιώς θα τα τιμωρήσουν.
Φρονώ πως έχουν σωθεί πλέον τα αποθέματα της υπομονής και της ανοχής μας. Έχουμε ανάγκη ως έθνος από ψυχική ανάταση. Ψάχνουμε εναγωνίως μια χαραμάδα φωτός, ένα ψήγμα αισιοδοξίας. Προσωπικά, δεν αντέχω άλλο να ζω υπό το καθεστώς του τρόμου, του εκφοβισμού και του παγκόσμιου διασυρμού - ποιος το αντέχει; Οι Κασσάνδρες εντός κι εκτός Ελλάδας προφητεύουν ότι τα χειρότερα έρχονται. Για να δανειστώ τη ρήση του πρώην προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας Valery Giscard d' Estaing, "Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα είναι σαν ένα παιδί χωρίς πιστοποιητικό γέννησης". Σας διαβεβαιώ ότι το ένιωσα με όλο μου το είναι ένα κυριακάτικο πρωί στην Ακρόπολη...
"Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει", έγραφε το καλοκαίρι του 1936 ο Γ. Σεφέρης. Σκεφτόμουν ότι αυτή η "Ελλάδα" που εγώ αντίκριζα, δεν μπορεί να σε πληγώσει. Μπορεί μόνο να σε γεμίσει περηφάνια. Ακολούθησα τα αρχαία μονοπάτια που πριν από αιώνες πάτησαν οι πρόγονοί μας. Έβλεπα τα ακατάλυτα στη φθορά του χρόνου δημιουργήματά τους και ένιωθα θαυμασμό και δέος : τα Προπύλαια, το Ερέχθειο, ο Παρθενώνας. Στο βάθος ο ιστός με την ελληνική σημαία να κυματίζει αγέρωχα. Τότε συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για μια θλιβερή επέτειο...
Θυμήθηκα πως στις 27 Απριλίου του 1941 οι Γερμανοί κατέλαβαν την Αθήνα, έπειτα από συνθηκολόγηση που αυτόβουλα υπέγραψε ο αντιστράτηγος, και μετέπειτα πρωθυπουργός της κυβέρνησης Κουίσλιγκ, Τσολάκογλου (οι προδότες και οι δωσίλογοι δυστυχώς δεν έλειπαν ποτέ από την ελληνική ιστορία). Τα πέτρινα χρόνια της Κατοχής άρχιζαν για τη χώρα... Πείνα, φτώχεια, εξαθλίωση, βασανιστήρια, εκτελέσεις. Από τη ναζιστική θηριωδία δε γλίτωσε ούτε η Ακρόπολη, καθώς οι ναζί δε σεβάστηκαν τον ιερό χώρο και επιδεικνύοντας έλλειμμα πολιτισμού ύψωσαν σ' αυτόν την πολεμική σημαία του Τρίτου Ράιχ. Τον πρότερο θαυμασμό μου διαδέχτηκε η αγανάκτηση και το δέος ο αποτροπιασμός.
Σήμερα, 74 χρόνια μετά, οι Γερμανοί ξανάρχονται. Οι Γερμανοί είναι και πάλι εδώ, επιβάλλοντας μια νέου τύπου "κατοχή" στην Ελλάδα, αλλά και σ' ολόκληρη την Ευρώπη. Τα ονόματα και οι συνθήκες αλλάζουν, η ουσία, ωστόσο, παραμένει ίδια. Η χώρα μας υφίσταται μια ανελέητη λεηλασία και εμείς οι Έλληνες βιώνουμε το φόβο, την ανασφάλεια, την ταπείνωση. Τα τελευταία πέντε χρόνια αισθανόμαστε όλοι ένα πελώριο χέρι να μας κουνά απειλητικά το δάχτυλο, σαν να είμαστε μικρά παιδιά που πρέπει να κάτσουν φρόνιμα, αλλιώς θα τα τιμωρήσουν.
Φρονώ πως έχουν σωθεί πλέον τα αποθέματα της υπομονής και της ανοχής μας. Έχουμε ανάγκη ως έθνος από ψυχική ανάταση. Ψάχνουμε εναγωνίως μια χαραμάδα φωτός, ένα ψήγμα αισιοδοξίας. Προσωπικά, δεν αντέχω άλλο να ζω υπό το καθεστώς του τρόμου, του εκφοβισμού και του παγκόσμιου διασυρμού - ποιος το αντέχει; Οι Κασσάνδρες εντός κι εκτός Ελλάδας προφητεύουν ότι τα χειρότερα έρχονται. Για να δανειστώ τη ρήση του πρώην προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας Valery Giscard d' Estaing, "Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα είναι σαν ένα παιδί χωρίς πιστοποιητικό γέννησης". Σας διαβεβαιώ ότι το ένιωσα με όλο μου το είναι ένα κυριακάτικο πρωί στην Ακρόπολη...