Οσκαρική γαλλική ταινία μικρού μήκους του 1956 : η ιδιότυπη φιλία ανάμεσα σε ένα αγόρι και ένα μπαλόνι με φόντο το Παρίσι της δεκαετίας του '50. Eποχή που τα παιδιά ανακάλυπταν την ευτυχία στα πιο απλά πράγματα και ονειρεύονταν ένα φωτεινό κόσμο. Συμβολισμός με πολλές προεκτάσεις...
0 Comments
To Κοινωνικό Πείραμα της ActionAid στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα κατά του ρατσισμού Συνεχίζουμε. Ο ρατσισμός είναι ακόμα εδώ κι εμείς συνεχίζουμε την εκστρατεία μας κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Πώς; Αυτή την φορά πραγματοποιούμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ένα κοινωνικό πείραμα με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του ρατσισμού. Τι κάνουμε όταν ένας άνθρωπος δέχεται ρατσιστική επίθεση.
Στις 20 Φεβρουαρίου, πραγματοποιήσαμε ένα κοινωνικό πείραμα στο κέντρο της Αθήνας σε 2 στάσεις λεωφορείου (Συγγρού Φιξ), με θέμα το ρατσισμό. Δύο ηθοποιοί, ο ένας από το Μπαγκλαντές κι ο άλλος από την Ελλάδα, προσποιήθηκαν μια σκηνή φραστικής ρατσιστικής επίθεσης. Οι κάμερες κατέγραψαν τις αληθινές αντιδράσεις των ανθρώπων που περίμεναν το λεωφορείο. Στο περιστατικό ο ηθοποιός από το Μπαγκλαντές κάθεται στο παγκάκι της στάσης και ο ηθοποιός από την Ελλάδα ενοχλείται και του επιτίθεται φραστικά. Περισσότερα από 200 άτομα παρακολούθησαν τη σκηνή, η οποία επαναλήφθηκε 22 φορές σε 8 ώρες μπροστά σε διαφορετικούς κάθε φορά παρευρισκομένους. Τα αποτελέσματα λένε ένα δυνατό ΟΧΙ στο ρατσισμό: 4 φορές ο κόσμος αδιαφόρησε, 2 φορές τάθηκε υπέρ της ρατσιστικής συμπεριφοράς, αλλά 15 φορές ο κόσμος στη στάση υπερασπίστηκε τον άνθρωπο που δέχτηκε τη ρατσιστική επίθεση και μια φορά παρατηρήθηκαν συγχρόνως οι δύο αντιδράσεις. Μαζί, είμαστε δυνατότεροι απέναντι στο ρατσισμό, ας πάρουμε όλοι θέση. «Ο ρατσισμός ξεκινάει από εμάς και τελειώνει από εμάς. Ο καθένας μας και όλοι μαζί πρέπει να σταθούμε απέναντι στα ρατσιστικά φαινόμενα και να σταθούμε δίπλα στους ανθρώπους που τον υφίστανται. Σε όλες τις δράσεις της ActionAid, η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτελεί τον κύριο πυλώνας της δουλειάς μας. Για περισσότερα από 40 χρόνια είμαστε υπέρ των πιο φτωχών και περιθωριοποιημένων ανθρώπων, των ανθρώπων που υφίστανται διακρίσεις. Ενώνουμε τη φωνή μας μαζί τους. Δεν θα μπορούσαμε να σιωπήσουμε μπροστά στα φαινόμενα ρατσισμού στη χώρα μας» δήλωσε ο Γεράσιμος Κουβαράς, Γενικός Διευθυντής της ActionAid Ελλάς. Πηγή : http://www.actionaid.gr/ Μία συγκλονιστική ταινία μικρού μήκους με θέμα το σχολικό εκφοβισμό, ο οποίος πληγώνει, συντρίβει ψυχές και τελικά έχει τραγική κατάληξη... Γράφει η Αργυρώ Μοχιανάκη Μουδιασμένη ακόμη από τη θλιβερή είδηση : βρέθηκε στα Ιωάννινα το πτώμα του Βαγγέλη Γιακουμάκη… Ενός παιδιού που έγινε παιδί όλων μας επί 40 σχεδόν ημέρες, όσο κράτησαν οι έρευνες για τον εντοπισμό του. Ελπίζαμε μέχρι την τελευταία στιγμή ότι ίσως είναι ακόμη ζωντανός. Δυστυχώς όμως σήμερα το πρωί επιβεβαιώθηκαν τα χειρότερα σενάρια. Η αυλαία έπεσε. Η οικογένειά του βυθίστηκε στο πένθος και μαζί της και όλη η χώρα ...
Πενθούμε για τον άδικο χαμό ενός νέου ανθρώπου, που , όπως όλα δείχνουν, έπεσε θύμα ανελέητου bullying από τους συμφοιτητές του στη Γαλακτοκομική Σχολή. Οι γνωστοί "νταήδες" βρήκαν εύκολο θύμα, ως φαίνεται, για να ικανοποιήσουν τη διαστροφή τους. Οι μαρτυρίες για τους εξευτελισμούς και τις ταπεινώσεις που υφίστατο ο άτυχος φοιτητής προκαλούν σοκ και δέος. Η κοινή γνώμη παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις στην υπόθεση αυτή. Στόματα που παρέμεναν πεισματικά κλειστά, αν και γνώριζαν… Φοιτητές που αρνούνταν κατηγορηματικά κάθε ανάμειξη στην εξαφάνιση του Βαγγέλη… Γονείς προσβεβλημένοι για τον "απαράδεκτο" διασυρμό στα ΜΜΕ των τέκνων τους...Υπεύθυνοι που κοιμόντουσαν με ήσυχη τη συνείδησή τους ότι έπραξαν τα δέοντα… Πολιτικοί που παρενέβησαν τάχα για να εξομαλύνουν καταστάσεις… Ως πότε η ελληνική κοινωνία θα κωφεύει, θα σωπαίνει, θα υποκρίνεται, θα συγκαλύπτει; Ο τραγικός θάνατος του Βαγγέλη βαραίνει τις πλάτες όλων μας. Υπάρχουν ευθύνες και είναι επιτακτική ανάγκη να αποδοθούν. Παράλληλα, οι αρμόδιοι φορείς καλούνται άμεσα να λάβουν μέτρα, καθώς το bullying εξελίσσεται ραγδαία σε λαίλαπα για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Χτες ήταν ο Άλεξ, σήμερα ο Βαγγέλης, αύριο ποιος; Κατάγομαι από την Κρήτη και είμαι περήφανη γι’ αυτό. Ντρέπομαι, ωστόσο, γι’ αυτούς τους "ψευτόμαγκες" που από την εφηβεία τους κιόλας πουλούν νταηλίκι, που είναι οι "καπετάνιοι" του σχολείου ήδη στα δώδεκά τους, που οδηγούν αγροτικά αυτοκίνητα με φιμέ τζάμια και χωρίς πινακίδες στα δεκάξι, που κυκλοφορούν τύφλα στο μεθύσι ξημερώματα παρασύροντας και σκοτώνοντας ανυποψίαστους πολίτες, που οπλοφορούν παράνομα, που πυροβολούν άσκοπα σε κάθε "γλέντι και χαρά", που κάνουν τα πάντα εν τέλει προκειμένου να αποδείξουν τον δήθεν "ανδρισμό" τους... Οι οικογένειές τους τούς παρέχουν πλήρη υποστήριξη με περισσό καμάρι. Το σύστημα (αστυνομικές αρχές, δικαιοσύνη, πολιτικοί) τούς χαρίζεται και τούς επιβραβεύει με ατιμωρησία. Εμείς πάλι απλώς παρακολουθούμε βουβοί τα "κατορθώματά" τους με οργή αλλά και φόβο. Έως πότε η ανοχή; Ακόμη κι αν ο θάνατος του Βαγγέλη Γιακουμάκη αποδειχτεί αυτοκτονία, υπάρχουν ηθικοί αυτουργοί που τον οδήγησαν στην αποτρόπαια πράξη και πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Το οφείλουμε στην οικογένεια του παιδιού που περιμένει δικαίωση για την απώλεια, το οφείλουμε σε μια κοινωνία που δεν αντέχει να θρηνήσει κι άλλα θύματα, το οφείλουμε πάνω απ’ όλα στη μνήμη ενός νέου ανθρώπου που έφυγε από τη ζωή τόσο αδόκητα, τόσο πρόωρα… Στους μαθητές μου... Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες. Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την, στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία, ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική. Στην ψυχρή του Μουσείου αίθουσα την κλεμμένη, ωραία, κοιτώ μοναχή Καρυάτιδα. Το σκοτεινό γλυκύ της βλέμμα επίμονα εστραμμένο έχει στο σφριγηλό του Διονύσου σώμα (σε στάση ηδυπαθείας σμιλευμένο) που δυό βήματα μόνον απέχει. Το βλέμμα το δικό του έχει πέσει στη δυνατή της κόρης μέση. Πολυετές ειδύλλιον υποπτεύομαι τους δυό αυτούς να 'χει ενώσει. Κι έτσι, όταν το βράδυ η αίθουσα αδειάζει απ' τους πολλούς, τους θορυβώδεις επισκέπτες, τον Διόνυσο φαντάζομαι προσεκτικά απ' τη θέση του να εγείρεται των διπλανών γλυπτών και αγαλμάτων την υποψία μην κινήσει, κι όλος παλμό να σύρεται τη συστολή της Καρυάτιδας με οίνον και με χάδια να λυγίσει. Δεν αποκλείεται όμως έξω να 'χω πέσει. Μιαν άλλη σχέση ίσως να τους δένει πιο δυνατή, πιο πονεμένη: Τις χειμωνιάτικες βραδιές και τις εξαίσιες του Αυγούστου νύχτες τους βλέπω, απ' τα ψηλά να κατεβαίνουν βάθρα τους, της μέρας αποβάλλοντας το τυπικό τους ύφος, με νοσταλγίας στεναγμούς και δάκρυα τους Παρθενώνες και τα Ερεχθεία που στερήθηκαν στη μνήμη τους με πάθος ν' ανεγείρουν. I AM GREEK AND I WANT TO GO HOME Independent Movement for the Repatriation of Looted Greek Antiquities Όταν η μουσική συναντά την έβδομη τέχνη, το αποτέλεσμα είναι συχνά μαγικό. Και ναι, υπάρχουν ταινίες - τις πρωτοείδαμε καλοκαιράκι σε κάποιο θερινό σινεμά "μ' αγιόκλημα και γιασεμιά" - που θα τις θυμόμαστε και για τα υπέροχα μουσικά θέματά τους... Cinema Paradiso - Soundtrack Το μουσικό θέμα από τη νοσταλγική ταινία του Giuseppe Tornatore φέρει την υπογραφή του Ennio Morricone. La Vita e Bella - Soundtrack Στην ταινία του Roberto Benigni τη μουσική συνέθεσε ο Nicola Piovani κερδίζοντας το βραβείο όσκαρ. The Postman (Il Postino) - Soundtrack Ο Luis Bacalov βραβεύτηκε με το όσκαρ πρωτότυπης μουσικής για την ταινία αυτή. Forrest Gump - Soundtrack (main theme) O Alan Silvestri ήταν υποψήφιος για το όσκαρ καλύτερης πρωτότυπης μουσικής. Ίσως η ωραιότερη σύνθεση για κλασική κιθάρα... Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει το βήμα του, όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει. Αργοπεθαίνει όποιος έχει την τηλεόραση για μέντορά του. Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια, που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο, που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα. Αργοπεθαίνει όποιος δεν «αναποδογυρίζει το τραπέζι» όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω από ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλιστρήσει απ’ τις πάνσοφες συμβουλές. Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του. Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη ή για τη βροχή την ασταμάτητη. Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει. Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντα πως για να ’σαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής. Μονάχα με μια φλογερή υπομονή θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία. |
e-filologos/blog Δημιουργός : Αρχείο
February 2018
Hράκλειο τότε και τώρα...
Δήμος Ηρακλείου
Δήμος Ηρακλείου - Μια πόλη, μια ιστορία
Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη Ηρακλείου
Ιστορικό Μουσείο Κρήτης
Μουσείο
Νίκου Καζαντζάκη Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Ηρακλείου
Θαλασσόκοσμος Cretaquarium
|